Betrokkenheid?
Een mooie eigenschap; betrokkenheid. Vanuit een positieve gedachte willen we graag dat het eenieder goed gaat. Betrokkenheid bij onze omgeving, waarbij we regelmatig eens informeren en indien mogelijk een positieve bijdrage leveren om iets een succes te laten zijn of worden. Toch?!.... Vanuit een zuiver hart zonder eigenbelang betekent betrokkenheid ook verbondenheid op een dieper niveau, waarbij we een liefdevolle hoop uitdragen zonder hier een verwachting aan te hangen; als het ware onze wil ten goede. Een positieve intentie dus, tot je erachter komt dat er ook een eigen belang of tenminste een bepaalde onzekerheid of ego-gedrevenheid achter blijkt te zitten.
Ervoor kiezen om steeds meer vanuit ons hart te gaan leven, betekent ook het continue toepassen van zelfreflectie. Zelfreflectie om alles wat ons gemaakt heeft tot wie we zijn terug te brengen tot de werkelijk essentie. Een proces waarbij opgebouwde verwachtingen en normeringen vanuit de opvoeding, of bijvoorbeeld opgebouwd karma vanuit vorige levens laagje voor laagje worden afgepeld. Daar waar we de wil hadden om erbij te horen en te voldoen aan de verwachtingen uit onze omgeving, leren we steeds meer vanuit ons centrum te gaan leven en verwachtingen door de afspiegeling aan de uiterlijke wereld los te laten.
Ondanks de zelfreflectie, of misschien juist wel dankzij het continue reflecteren, word je nog regelmatig verrast door het ego, wat je via een omweg toch weer in de luren legt. En hoe graag we ook anders zouden willen, de dagelijkse realiteit dwingt ons veelal onderdeel uit te maken van de “normale” dualistische wereld. Een wereld waarin er dingen van ons worden verwacht en waar we op basis van geleverde prestaties worden vergeleken met onze omgeving. Een situatie waarbij betrokkenheid opeens blijkt voort te komen vanuit het ergens bij willen horen, het goed gevonden willen worden of niet buitengesloten willen zijn…
Terug naar de kern blijken het veelal ervaringen van lang terug te zijn die ervoor hebben gezorgd dat we onzeker zijn over onszelf. Het regelmatig afgestraft zijn geweest, kleineren, pesten, (onbewust) als minder worden neergezet dan broertje of zusje… er zijn honderden voorbeelden te noemen van situaties die uiteindelijk leiden tot een gevoel van minderwaarde. Een minderwaarde waarbij we onszelf afhankelijk maken van onze omgeving omdat we onszelf op eenzelfde manier afspiegelen ten opzichte van onze omgeving nu.
Een situatie van onlangs bracht onverwachts diverse factoren samen waardoor iets waarvan je denkt dat je het al lang hebt afgesloten toch weer de kop op steekt. Zoals ik al eerder schreef in een andere blog; het is als bij een ui. Bij het pellen zijn we in staat om laagje voor laagje dingen achter ons te laten. We komen steeds dichter bij de kern, maar ondanks dat blijkt er toch weer een dieper laagje te zijn waarbij er dingen naar boven komen waarvan je het niet meer verwacht had of een verdieping opleveren van eerdere processen.
In dit geval bleek het een situatie waarbij het ego toch weer wilde sturen en op zoek was naar erkenning en vooral niet buitengesloten wilde worden. Door slinkse manoeuvres van het ego was ik in dit geval bezig om de situatie onder controle te krijgen en invloed te krijgen op het proces. Om er maar bij te horen en op deze manier de erkenning te kunnen krijgen, de bevestiging te krijgen zonder zelf uit de minderwaarde te hoeven stappen.
Ondanks een juiste intentie bleek een deel van de interesse dus toch voort te komen vanuit het onbewust ontlopen van eigen, niet volledig verwerkte processen. Het gevolg was het wederom terugvallen in de minderwaarde, het geschud worden omdat je omgeving in beweging komt en jij juist de angst voelt om zelf in beweging te gaan komen.
In eerste instantie voelde ik boosheid en innerlijk frustratie omdat je wederom uit die balans wordt getrokken. Na de nodige zelfreflectie en het graven naar de diepere oorzaak, omarm ik nu de situatie met dankbaarheid. Dankbaarheid voor het inzicht wat terugleidt naar een situatie in mijn jeugd waarbij ik het gevoel had alles te verliezen en er alleen voor te staan. Maar ook de dankbaarheid voor het inzicht dat dit een beleving is en niet gestoeld op enige realiteit. Door terug in balans te komen en de werkelijke verbondenheid weer te gaan voelen weet ik dat ik gesteund word. Gesteund door de mensen om me heen, door de opgebouwde levenservaring, maar vooral ook door te leven vanuit mijn hart.
Niemand is perfect en toch is iedereen Goddelijk gezien perfect. Iedereen is precies zoals hij of zij op dat moment behoort te zijn en draagt vanuit zijn of haar unieke zijn, een steentje bij aan onze evolutie. Jij bent perfect… en ik ben perfect. Een perfect waarbij we mogen accepteren dat er dingen zijn waarin we uitblinken en dat er dingen zijn waar we mogen leunen op andere mensen. Een perfect waarbij we weten dat we ons leven lang blijven reflecteren om middels inzichten nog steeds verder dingen los te laten om steeds meer te komen tot een nog zuiver zijn.
Maar ook een leven waar we er gewoon mogen staan, mogen geloven in onszelf en mogen vertrouwen op de onvoorwaardelijke steun vanuit een Bron die onuitputtelijk is. Een bron van en vol onvoorwaardelijke liefde die wanneer je ervoor open staat er altijd voor je is, je de inzichten verschaft en uiteindelijk een volledig belangeloze betrokkenheid zal opleveren. Wanneer je hier wérkelijk op leert te vertrouwen dan vind je de steun in jezelf.
Op naar het volgende laagje van de ui!
Ondanks een juiste intentie bleek een deel van de interesse dus toch voort te komen vanuit het onbewust ontlopen van eigen, niet volledig verwerkte processen. Het gevolg was het wederom terugvallen in de minderwaarde, het geschud worden omdat je omgeving in beweging komt en jij juist de angst voelt om zelf in beweging te gaan komen.
In eerste instantie voelde ik boosheid en innerlijk frustratie omdat je wederom uit die balans wordt getrokken. Na de nodige zelfreflectie en het graven naar de diepere oorzaak, omarm ik nu de situatie met dankbaarheid. Dankbaarheid voor het inzicht wat terugleidt naar een situatie in mijn jeugd waarbij ik het gevoel had alles te verliezen en er alleen voor te staan. Maar ook de dankbaarheid voor het inzicht dat dit een beleving is en niet gestoeld op enige realiteit. Door terug in balans te komen en de werkelijke verbondenheid weer te gaan voelen weet ik dat ik gesteund word. Gesteund door de mensen om me heen, door de opgebouwde levenservaring, maar vooral ook door te leven vanuit mijn hart.
Niemand is perfect en toch is iedereen Goddelijk gezien perfect. Iedereen is precies zoals hij of zij op dat moment behoort te zijn en draagt vanuit zijn of haar unieke zijn, een steentje bij aan onze evolutie. Jij bent perfect… en ik ben perfect. Een perfect waarbij we mogen accepteren dat er dingen zijn waarin we uitblinken en dat er dingen zijn waar we mogen leunen op andere mensen. Een perfect waarbij we weten dat we ons leven lang blijven reflecteren om middels inzichten nog steeds verder dingen los te laten om steeds meer te komen tot een nog zuiver zijn.
Maar ook een leven waar we er gewoon mogen staan, mogen geloven in onszelf en mogen vertrouwen op de onvoorwaardelijke steun vanuit een Bron die onuitputtelijk is. Een bron van en vol onvoorwaardelijke liefde die wanneer je ervoor open staat er altijd voor je is, je de inzichten verschaft en uiteindelijk een volledig belangeloze betrokkenheid zal opleveren. Wanneer je hier wérkelijk op leert te vertrouwen dan vind je de steun in jezelf.
Op naar het volgende laagje van de ui!
