Boosheid
Op dit moment ben ik boos. Boos op het corona-beleid, boos op mensen die niet respectvol met me omgaan, boos omdat de dingen niet lopen zoals ik vind dat ze moeten lopen, boos op bijna alles. Herken je dat? Ik voel me op dit moment een rebel. Een soort innerlijke vulkaan die op exploderen staat. Ik wil de wereld veranderen, mensen bewust maken van hun rol in alles wat er speelt; ja, ik wil de wereld veranderen! Een worsteling van het ego wat aan alle kanten getriggerd wordt, in een hoekje geduwd en het niet willen accepteren van de consequenties van keuzes die ik gemaakt heb.
Of is het een beschouwing waarbij ik constateer dat er een beleid wordt gevoerd waarvan ik weet dat het nodig is om dingen in beweging te zetten maar distantieer ik me van de mensen die het beleid uitvoeren? En constateer ik dat er mensen zijn die nog volledig vertrouwen op hun ego-beleving en hiermee misschien meer rekening houden met zichzelf dan met hun omgeving, maar weet ik dat ook deze mensen erbij horen en distantieer ik me enkel van hun manier van doen?
Distantiëren is ook het vellen van een oordeel. Door je te distantiëren van iets en het niet vanuit een liefdevol centrum te omarmen en volledig te accepteren, beoordeel je iets als negatief en accepteer je juist niet dat ook dat er gewoon bij hoort.
Er gebeurt op dit moment van alles in onze wereld en ik merk dat het me moeite kost om overal neutraal naar te blijven kijken of te blijven zien dat het uiteindelijk allemaal leidt naar een hoger bewustzijn en een liefdevol thuiskomen bij iedereen. Wat ik op dit moment zie is polarisatie, een beleid waarbij de vrijheid van de mens steeds meer wordt ontnomen, mensen in de omgeving die hier zakelijk of persoonlijk door worden gedupeerd…. allerlei zaken dus die ook mij persoonlijk raken, mijn ego raken en dus niet goed voelen.
Maar wat is boosheid nou eigenlijk? Boosheid komt vaak vanuit frustratie, een innerlijke onenigheid en is in die zin een negatieve energie. Boosheid is echter ook betrokkenheid en een reactie vanuit het oerbrein omdat je basisnormen en waarden in het gedrang komen. Of nog een stapje verder; een kortsluiting tussen het bewuste en onderbewuste die het stukje in je brein activeert wat in een noodsituatie de alertheid geeft om het hoofd boven water te houden en te overleven. En eigenlijk is boosheid goed omdat het je duidelijk maakt dat er iets aan de hand is waar je iets mee zal moeten gaan doen.
Mijn brein is alert en vertrouwt op dit moment niets en niemand. Het borrelt en bruist, aan alle kanten voel ik dat er dingen niet kloppen en dat het niet gaat zoals IK wil. Wanneer ik echter dieper ga kijken ontdek ik dat de boosheid geen boosheid is, maar eigenlijk verdriet. Verdriet omdat ik weet dat ik afscheid zal moeten gaan nemen van MIJN oude basisnormen en waarden, MIJN angsten moet gaan loslaten en zal moeten gaan staan! Staan als een rots in de branding waarbij ik me niet uit het lood laat brengen door wat er in mijn omgeving gebeurt, maar de stabiliteit vind vanuit mijn eigen kern, het werkelijke weten en niet beïnvloed door enig ego.
Wanneer ik nog dieper ga kijken zit er ook nog een stuk minderwaarde. Minderwaarde omdat ik bij mijzelf zie dat ik al eerder stappen had kunnen nemen maar ze niet genomen heb en anderen wel stappen zie maken. Minderwaarde omdat ik me heb laten regeren door de angst voor het onbekende en het comfort van de bestaande situatie. Een oude vertrouwde jas die ogenschijnlijk lekker zit, maar wanneer het begint te regenen niet meer de bescherming biedt omdat de motten er inmiddels de nodige gaten in hebben gegeten.
Ja, ik ben boos. Maar het is geen boosheid om het corona-beleid of de mensen om me heen; het is een boosheid in en óm mijzelf. Een stuiptrekking van mijn ego om de schuld maar vooral buiten mezelf te kunnen leggen en niet te hoeven veranderen.
Het wordt tijd voor verandering en deze verandering zal gaan komen. Nemen we niet zelf het heft in handen, dan wordt er dusdanig geschud dat we wel worden gedwongen om dit alsnog te gaan doen. Boosheid zou dus eigenlijk dankbaarheid mogen zijn. Dankbaarheid voor al het inzicht alsook de wetenschap dat ik maar één ding écht kan veranderen en dat is wat ik met de dingen doe en hoe ik ernaar kijk.
En weg is de boosheid en weg is de rebel. Ik omarm alle beweging die er is, ik omarm mijn weg, ben dankbaar voor de inzichten en kijk uit naar het eindpunt.
Dank voor het leven!
Wanneer ik nog dieper ga kijken zit er ook nog een stuk minderwaarde. Minderwaarde omdat ik bij mijzelf zie dat ik al eerder stappen had kunnen nemen maar ze niet genomen heb en anderen wel stappen zie maken. Minderwaarde omdat ik me heb laten regeren door de angst voor het onbekende en het comfort van de bestaande situatie. Een oude vertrouwde jas die ogenschijnlijk lekker zit, maar wanneer het begint te regenen niet meer de bescherming biedt omdat de motten er inmiddels de nodige gaten in hebben gegeten.
Ja, ik ben boos. Maar het is geen boosheid om het corona-beleid of de mensen om me heen; het is een boosheid in en óm mijzelf. Een stuiptrekking van mijn ego om de schuld maar vooral buiten mezelf te kunnen leggen en niet te hoeven veranderen.
Het wordt tijd voor verandering en deze verandering zal gaan komen. Nemen we niet zelf het heft in handen, dan wordt er dusdanig geschud dat we wel worden gedwongen om dit alsnog te gaan doen. Boosheid zou dus eigenlijk dankbaarheid mogen zijn. Dankbaarheid voor al het inzicht alsook de wetenschap dat ik maar één ding écht kan veranderen en dat is wat ik met de dingen doe en hoe ik ernaar kijk.
En weg is de boosheid en weg is de rebel. Ik omarm alle beweging die er is, ik omarm mijn weg, ben dankbaar voor de inzichten en kijk uit naar het eindpunt.
Dank voor het leven!
