De creatie van mijn echtheid
Het hele leven bestaat uit pellen. Het pellen van een ui, waarbij we velletje voor velletje steeds dichterbij de kern komen. Iedere keer opnieuw komen we weer een volgend velletje tegen, tot we bij de kern belanden. De kern van onszelf… Wanneer ik naar het leven kijk, en nog meer in het bijzonder naar mijn eigen leven, kan ik dit opdelen in twee fasen. Bij de geboorte wordt je los van het karma wat je op dat moment al meegekregen hebt vanuit je incarnaties en de band met je ouders, als volledig vrije en zuivere ziel geboren. Op het moment dat je het levenslicht ziet begint echter ook de, nog onbewuste, levensles. Een les die zal duren tot het moment dat je je laatste adem zult uitblazen.
De eerste fase van mijn leven kan ik het beste beschrijven als de fase onbewust onbekwaam. Alles is nieuw, je bent nog onzeker, leert hierbij van je omgeving en reflecteert continue aan de buitenwereld. Afhankelijk van het gezin waar je opgroeit betekent dit ook voor een groot deel de uiterlijke wereld, waarbij geluk en succes worden afgemeten aan hetgeen je hebt bereikt in de zin van opleiding, vrienden, huis of bijvoorbeeld financiële rijkdom. Een wereld waarin ik me van jongs af aan niet thuis heb gevoeld maar waar ik mijn overlevingsstrategie heb gevonden om te passen in dit uiterlijke plaatje.
Naar mijn opvoeding kijkende heeft het me op uiterlijk vlak nooit aan iets ontbroken. Ik heb alle mogelijkheden gekregen en ben mijn ouders daarom ook absoluut dankbaar voor alles wat ik hierdoor heb mogen beleven en heb mogen meemaken. Vanaf jonge leeftijd ben ik echter zoekende geweest. Zoekende naar iets wat ik op dat moment niet kon benoemen en dus ook niet kon vinden. Een weg met bergen en dalen die uiteindelijk heeft geleid tot iets wat ik een hoger inzicht noem en wat heeft geleid tot de tweede fase in mijn leven. Deze tweede fase beschrijf ik, gebruik makend van de leercirkel (NLP), als de weg van onbewust onbekwaam naar bewust onbekwaam en vervolgens steeds meer onbewust bekwaam om in bewust bekwaam thuis te komen. Anders gezegd de creatie van mijn echtheid.
Alles wat we in het leven meemaken hoort bij de weg van wijzer worden. En alhoewel de meeste zaken een onbewuste bijdrage leveren, of veelal pas op een veel later tijdstip tot een inzicht leiden, hoort alles erbij; zowel de leuke als minder leuke zaken. En hoe ouder we worden en des te meer wijsheid we opdoen door wat we bewust doorleven, des te bewuster we bekwaam aan het worden zijn.
Zoals ik al eerder zei is mijn opvoeding een weg geweest van bergen en dalen. Iets wat voor de meeste bekend in de oren zal klinken, alhoewel de thema’s uiteraard verschillend zullen zijn. Iedereen heeft zijn eigen weg en levensthema’s, behorend bij zíjn pad om uiteindelijk in een universele wijsheid thuis te kunnen komen.
Fase één van mijn leven zie ik als de buitenkant van de ui. Nog grofstoffelijk, waarbij de ervaringen uit die tijd mij (achteraf) grote inzichten in mijzelf hebben opgeleverd. Dikke lagen dus die werden afgepeld, waarbij de grote stappen die gezet werden tevens een stuk overcompensatie opleverde, wat vervolgens uiteraard ook weer nieuwe inzichten opleverde. Al ouder wordende en inmiddels in fase twee beland, wordt alles verfijnder. Ik ben sensitiever geworden, meer bewust van de impact van de dingen die ik doe en die ik meemaak. De velletjes worden hiermee ook dunner. Hierop oordelend zeg ik “helaas dunner”, omdat ik dolgraag zo snel mogelijk bij de kern van mijn echtheid zou willen terechtkomen en dus niet accepterend dat de weg ernaar toe er nou eenmaal ook bij hoort.
Het schrijven van deze teksten leidt echter automatisch tot inzichten en legt de schoonheid bloot van hetgeen zich ontvouwt door de dingen die we mee mogen maken om tot wijsheid te komen. Volledige acceptatie dus dat ik mijn leven lang zal blijven pellen, waarbij de velletjes dunner en dunner worden….. om uiteindelijk bij de kern te belanden. Een pad wat steeds smaller wordt… om uiteindelijk thuis te mogen komen.
De grap van het verhaal zit hem in de titel. We creëren namelijk niet ONZE echtheid, maar komen thuis in een universeel zijn wat niets meer met een individuele beleving te maken heeft. Ik prijs me gelukkig dat ik deze connectie al diverse keren heb mogen ervaren. Misschien niet geheel zuiver en nog absoluut niet in staat om deze verbinding continue vast te houden omdat ik mezelf weer omlaag laat trekken in mijn ego-zelf, ik weet nu echter wel waar ik het voor doe.
De dalen zoals ik ze destijds heb beleefd zijn diep geweest. Zo diep dat het soms lastig was om de weg omhoog weer te vinden. Nu zie ik echter waarom ze bij mijn pad hoorden en waarom ik ze mee heb moeten maken. Het is mijn karma, het zijn mijn hindernissen geweest die me hebben gebracht tot waar ik nu sta. En nog elke dag ervaar ik hindernissen die me beperken, triggeren en vervolgens tot inzicht brengen. De creatie van mijn echtheid waarbij ik deze vervolgens graag inlever om thuis te komen in iets wat universeel is.
Een dank je wel daarom voor het aardse leven wat dit allemaal mogelijk maakt. Een volmaakt plan wat uiteindelijk voor iedereen zal leiden tot werkelijk thuiskomen!
Het schrijven van deze teksten leidt echter automatisch tot inzichten en legt de schoonheid bloot van hetgeen zich ontvouwt door de dingen die we mee mogen maken om tot wijsheid te komen. Volledige acceptatie dus dat ik mijn leven lang zal blijven pellen, waarbij de velletjes dunner en dunner worden….. om uiteindelijk bij de kern te belanden. Een pad wat steeds smaller wordt… om uiteindelijk thuis te mogen komen.
De grap van het verhaal zit hem in de titel. We creëren namelijk niet ONZE echtheid, maar komen thuis in een universeel zijn wat niets meer met een individuele beleving te maken heeft. Ik prijs me gelukkig dat ik deze connectie al diverse keren heb mogen ervaren. Misschien niet geheel zuiver en nog absoluut niet in staat om deze verbinding continue vast te houden omdat ik mezelf weer omlaag laat trekken in mijn ego-zelf, ik weet nu echter wel waar ik het voor doe.
De dalen zoals ik ze destijds heb beleefd zijn diep geweest. Zo diep dat het soms lastig was om de weg omhoog weer te vinden. Nu zie ik echter waarom ze bij mijn pad hoorden en waarom ik ze mee heb moeten maken. Het is mijn karma, het zijn mijn hindernissen geweest die me hebben gebracht tot waar ik nu sta. En nog elke dag ervaar ik hindernissen die me beperken, triggeren en vervolgens tot inzicht brengen. De creatie van mijn echtheid waarbij ik deze vervolgens graag inlever om thuis te komen in iets wat universeel is.
Een dank je wel daarom voor het aardse leven wat dit allemaal mogelijk maakt. Een volmaakt plan wat uiteindelijk voor iedereen zal leiden tot werkelijk thuiskomen!
