De schone schijn
De schijn ophouden, iets wat ik jarenlang gedaan heb en ook nu nog regelmatig doe. Er is echter een groot verschil tussen toen en nu… Wie herkent het niet. Je loopt op straat en komt een bekende tegen. Het eerste wat er uitgewisseld wordt is meestal de vraag hoe het met je gaat. En negen van de tien keer zal het antwoord iets zijn in de trend van “goed”, “we mogen niet klagen” of “het gaat zijn gangetje”.
De schone schijn kent vele vormen en bovenstaand voorbeeld is er een van. Een relatief onschuldige en vaak ook ingegeven door het moment waarop je elkaar treft waardoor er, in welke zin dan ook, geen ruimte is voor een goed en openhartig gesprek. Ook zal je erachter komen, of inmiddels al achter zijn gekomen, dat veel mensen simpelweg niet in staat zijn een diepgaand gesprek te voeren. De redenen zijn divers, maar vaak heeft het te maken met het niet om kunnen gaan met gevoelens en het zich dus ongemakkelijk voelen bij de emoties van anderen.
Anders wordt het wanneer je de (schone) schijn ophoudt naar jezelf. Want wees eerlijk; hoe vaak wuiven we niet iets weg omdat we op dat moment de emotie erachter niet onder ogen willen komen, geen zin hebben om de diepte in te gaan, of het misschien zelfs niet eens als schijn herkennen omdat we niet beter weten.
De schone schijn zit in vele hoeken en op het moment dat je aan jezelf wilt gaan werken, zal je de schijn onder ogen moeten gaan komen. Elk masker, elk patroon, elke gewoonte waarmee je iets verbergt of tenminste probeert minder zichtbaar te laten zijn, komt voort uit iets waarop je jezelf afkeurt. Een onzekerheid, een vergelijk met je omgeving, indoctrinatie, iets wat je hebt meegemaakt maar nooit over hebt durven praten… de voorbeelden zijn universeel maar de uitwerking ervan is voor iedereen uniek.
Wat ik heb mogen ervaren is dat er een moment in je leven komt waarbij je de schone schijn zat bent. Een moment van bezinning en reflectie, waarbij je erachter komt dat het leven wat je geleefd hebt een leven is waar je dankbaar voor mag zijn in verband met alle inzichten die je hebt gekregen. Maar ook een leven waarbij we ons hebben laten leiden door ons ego en het ego van anderen, waarbij we continue in de dualiteit worden getrokken en waarvan het nu tijd wordt om er langzaamaan afscheid van te gaan nemen.
Ik zou het “het pad van verlichting” willen noemen. Want hoe verder dat je raakt op dit pad, hoe meer je afstand gaat nemen van duaal gedrag en hoe meer je vanuit je hart kunt gaan leven. Werkelijk geluk zit in onszelf, voor de meeste onder ons geldt echter dat we dit opnieuw moeten leren ontdekken doordat we vanuit de dualistische wereld juist continue “uit onszelf” worden getrokken.
Wanneer je de schone schijn gaat doorzien en er mee aan de slag gaat, ga je ontdekken dat deze ook steeds minder invloed gaat hebben op je persoonlijke zijn. Je zou het emotieloos kunnen noemen, het zit echter veel dieper dan dat en kan beter worden beschreven als een onvoorwaardelijke liefde naar alles en iedereen, omdat we nu eenmaal allemaal verbonden zijn, alles erbij hoort en ook alles mag zijn. Een verlichte manier van leven waarbij je steeds meer de werkelijke schoonheid gaat zien van alles om je heen.
En op dat moment komt er een andere schone schijn om de hoek kijken. Eén die naar buiten gericht is en niet naar binnen. Een schone schijn waarbij je er bewust voor kiest om niet de diepte in te gaan, niet alles te vertellen, maar je als het ware af te stemmen op de persoon die je tegenover je hebt. Een afstemming op basis van respect, waarbij je ervoor kiest je verhaal af te stemmen op zijn belevingswereld.
Het klinkt mogelijk wat arrogant, maar dat is het zeker niet. Je zult op je pad van persoonlijke bewustwording namelijk gaan merken dat je sommige vroegere vrienden gaat verliezen, maar ook weer nieuwe vrienden zult gaan vinden waarmee je een contact hebt op een veel dieper niveau. En dat is prima. Het zegt niets over de mensen die je achter je laat, en niets over de mensen waar je mee in verbinding treedt. Het zegt enkel iets over jezelf en de keuzes die jij maakt in relatie tot het grotere geheel.
Er zijn situaties waarin je simpelweg niet deze keuze hebt en dus zult moeten dealen met je omgeving. Denk aan je werk, sommige familieleden, sommige buren. Juist door een beetje schone schijn, een gesprek zonder werkelijke inhoud, maar een grap en een glimlach, laat je de ander in zijn waarde en zorg je ervoor dat er geen ongemakkelijke situaties ontstaan. Voor jou wordt het niet zwaar, voor de ander wordt het niet vervelend.
Soms verlang ik naar een wereld zonder schone schijn. Een wereld waarin iedereen in elke situatie altijd volledig zichzelf mag en kan zijn. We leven echter in een wereld die juist door deze verschillen de mensen in de gelegenheid stelt om dingen mee te maken en hierdoor te blijven groeien. Waar ik dus soms naar wens om juist niet in te hoeven leven zou ik op dat moment moeten omarmen. Een moment waarop ik weer op zoek mag in mijzelf omdat er iets getriggerd wordt waaraan gewerkt mag worden.
Schone schijn mag er zijn, op elk niveau. Er komt echter een moment dat je de schijn naar jezelf gaat doorzien en je realiseert dat het tijd wordt om aan jezelf te gaan werken. En wanneer je dit gaat doorzien, kom je er ook achter dat alles erbij hoort en iedereen op zijn manier zijn pad loopt.
Is schone schijn bij nader inzien misschien ook een illusie die eigenlijk niet bestaat?
En op dat moment komt er een andere schone schijn om de hoek kijken. Eén die naar buiten gericht is en niet naar binnen. Een schone schijn waarbij je er bewust voor kiest om niet de diepte in te gaan, niet alles te vertellen, maar je als het ware af te stemmen op de persoon die je tegenover je hebt. Een afstemming op basis van respect, waarbij je ervoor kiest je verhaal af te stemmen op zijn belevingswereld.
Het klinkt mogelijk wat arrogant, maar dat is het zeker niet. Je zult op je pad van persoonlijke bewustwording namelijk gaan merken dat je sommige vroegere vrienden gaat verliezen, maar ook weer nieuwe vrienden zult gaan vinden waarmee je een contact hebt op een veel dieper niveau. En dat is prima. Het zegt niets over de mensen die je achter je laat, en niets over de mensen waar je mee in verbinding treedt. Het zegt enkel iets over jezelf en de keuzes die jij maakt in relatie tot het grotere geheel.
Er zijn situaties waarin je simpelweg niet deze keuze hebt en dus zult moeten dealen met je omgeving. Denk aan je werk, sommige familieleden, sommige buren. Juist door een beetje schone schijn, een gesprek zonder werkelijke inhoud, maar een grap en een glimlach, laat je de ander in zijn waarde en zorg je ervoor dat er geen ongemakkelijke situaties ontstaan. Voor jou wordt het niet zwaar, voor de ander wordt het niet vervelend.
Soms verlang ik naar een wereld zonder schone schijn. Een wereld waarin iedereen in elke situatie altijd volledig zichzelf mag en kan zijn. We leven echter in een wereld die juist door deze verschillen de mensen in de gelegenheid stelt om dingen mee te maken en hierdoor te blijven groeien. Waar ik dus soms naar wens om juist niet in te hoeven leven zou ik op dat moment moeten omarmen. Een moment waarop ik weer op zoek mag in mijzelf omdat er iets getriggerd wordt waaraan gewerkt mag worden.
Schone schijn mag er zijn, op elk niveau. Er komt echter een moment dat je de schijn naar jezelf gaat doorzien en je realiseert dat het tijd wordt om aan jezelf te gaan werken. En wanneer je dit gaat doorzien, kom je er ook achter dat alles erbij hoort en iedereen op zijn manier zijn pad loopt.
Is schone schijn bij nader inzien misschien ook een illusie die eigenlijk niet bestaat?
