De stilte roept
Het paasweekend is begonnen. En waar de afgelopen weken een rollercoaster waren van actie, beweging en indrukken, wordt nu de handrem even aangetrokken en zijn we in de parkeerstand gezet. De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van volledig vertrouwen op het hoger zelf en onze begeleiding. Maar ook het ervaren dat het volledig loslaten van de persoonlijke wil leidt tot een flow die vele malen sterker is dan wat ik tot nu toe mocht ervaren. Weken waarin er diverse gesprekken hebben mogen plaatsvinden die tot nog meer inzicht hebben geleid en gereedschappen hebben gegeven om weer mee verder te kunnen. Weken ook waarin we hebben mogen ervaren dat mensen ons volledig belangeloos vanuit een open hart willen helpen. Met de bedoeling meer bekendheid te krijgen en zo dat wat we doen voor een breder publiek toegankelijk te maken.
De afgelopen weken waren hiermee een prachtige ervaring. Van de onderlinge verwevenheid, de verbondenheid van en met alles en iedereen om ons heen. Maar vooral ook een prachtige ervaring van hoe je door meer vanuit je hart te leven zo mooi geïnspireerd kunt worden. Hoe er spontaan dingen ontstaan, hoe er ideeën op je pad komen, hoe je juist energie krijgt terwijl de dagenlang en vol zijn geweest.
De afgelopen dagen heb ik de dingen genoteerd met als doel dit lange paasweekend “optimaal” te gaan benutten en stap voor stap al deze punten af te gaan werken. Hoe mooi is het om vervolgens te merken dat je hierbij in je hoofd schiet en er vervolgens, wanneer je achter je laptop duikt, niets meer uit je handen komt. Twee dagen lang heb ik geprobeerd het te forceren. Net zolang tot ik kon accepteren dat het tijd was om even te “niksen”. Gewoon even de tijd nemen om op mijn blote voeten het gras in de tuin te voelen, de zon op mijn huid te voelen prikken, de bloemen te ruiken en de vogels te horen zingen.
En hoe mooi is het dan vervolgens om te ervaren dat de inspiratie vervolgens als vanzelf ontstaat en er weer een blog geschreven mag worden! Gewoon met pen en papier om het daarna als hapklare brokken te kunnen toevertrouwen aan de digitale wereld.
De stilte roept, je moet het alleen willen horen. Wanneer je je vervolgens verbindt met de stilte, blijkt deze je van alles te vertellen te hebben. Ik ben dus ontzettend dankbaar voor de voorbije weken waarbij er van alles mocht ontstaan. Maar zeker zo dankbaar ben ik ook voor dit bewuste paasweekend.
Een weekend wat me bijna letterlijk dwingt om de rust te nemen, te zakken, mijn wortels de grond in te voelen trekken en met te laten vullen met een energie die je wat mij betreft goddelijk kunt noemen. Enkel dankbaarheid dus voor dit weekend wat volledig anders loopt dan “gepland”, maar wederom een mooi inzicht heeft opgeleverd.
Want wees eerlijk; hoe vaak is het niet zo dat we van alles willen, van alles moeten, continue in de ratrace zitten en vergeten om ook de tijd voor onszelf te nemen. Tijd om te reflecteren, tijd om te verinnerlijken of gewoon tijd voor…. even niets. Zelfs als we het allemaal als mooi ervaren wat er gebeurt, is het nog belangrijk af en toe even een stapje terug te doen en te blijven reflecteren. Scherp te blijven op ons ego, ons vinden, onze interactie met het Universele alsook de mensen, de wereld om ons heen.
Juist wanneer het goed lijkt te gaan liggen de valkuilen op de loer en worden we voor we het weten toch weer in de luren gelegd door ons ego. In de luren doordat de situatie niet dwingt en het dus al snel goed gevonden wordt. Verbloemd en dus oh zo makkelijk om in de ratrace door te gaan met waar we mee bezig zijn. Oh zo makkelijk om even niet te kijken of we misschien per abuis rechtdoor zijn gegaan waar misschien een afslag lag te wachten die ons sneller bij ons einddoel had gebracht.
Dankbaarheid dus voor de stilte die me roept. Een stilte die me de tijd geeft om te reflecteren en hiermee zoveel meer brengt dan door maar door te blijven rennen.
Een weekend wat me bijna letterlijk dwingt om de rust te nemen, te zakken, mijn wortels de grond in te voelen trekken en met te laten vullen met een energie die je wat mij betreft goddelijk kunt noemen. Enkel dankbaarheid dus voor dit weekend wat volledig anders loopt dan “gepland”, maar wederom een mooi inzicht heeft opgeleverd.
Want wees eerlijk; hoe vaak is het niet zo dat we van alles willen, van alles moeten, continue in de ratrace zitten en vergeten om ook de tijd voor onszelf te nemen. Tijd om te reflecteren, tijd om te verinnerlijken of gewoon tijd voor…. even niets. Zelfs als we het allemaal als mooi ervaren wat er gebeurt, is het nog belangrijk af en toe even een stapje terug te doen en te blijven reflecteren. Scherp te blijven op ons ego, ons vinden, onze interactie met het Universele alsook de mensen, de wereld om ons heen.
Juist wanneer het goed lijkt te gaan liggen de valkuilen op de loer en worden we voor we het weten toch weer in de luren gelegd door ons ego. In de luren doordat de situatie niet dwingt en het dus al snel goed gevonden wordt. Verbloemd en dus oh zo makkelijk om in de ratrace door te gaan met waar we mee bezig zijn. Oh zo makkelijk om even niet te kijken of we misschien per abuis rechtdoor zijn gegaan waar misschien een afslag lag te wachten die ons sneller bij ons einddoel had gebracht.
Dankbaarheid dus voor de stilte die me roept. Een stilte die me de tijd geeft om te reflecteren en hiermee zoveel meer brengt dan door maar door te blijven rennen.
