De wil om het té goed te doen...
Goed willen doen en de dingen goed willen doen is uiteraard prima. Tot we erachter komen dat we de dingen té goed willen doen. Perfectionisme, bewijsdrang…. wat is het en waar komt het vandaan? We hebben weer een paar mooie, maar ook zware weken achter de rug. Weken die veel inzichten hebben opgeleverd, maar waarbij in eerste instantie ook onbegrip, boosheid en verwachtingen een rol speelden. Kortom, het ego weer in vol ornaat, daar waar je “denkt” een bepaald hoofdstuk inmiddels te hebben afgesloten. Als mens hangen we bijna altijd bepaalde verwachtingen aan acties die we ontplooien. En alhoewel ik heel goed weet dat verwachtingen worden gevormd vanuit een persoonlijke beleving en het hoogstaander is om onze verwachtingen los te laten en juist te gaan leven naar een hogere waarheid, het ego denkt hier soms anders over. Zo ook in dit geval…
Jarenlang heb ik onbewust last gehad van perfectionisme. Gedreven vanuit mijn opvoeding, maar ook door bepaalde zaken die gebeurd zijn, waardoor je een verwrongen zelfbeeld maar ook een verwrongen beeld van je omgeving, de wereld, hebt gecreëerd en waarbij minderwaarde zorgt voor overcompensatie.
Mogelijk herken je het, de opmerkingen die je klein houden. Opmerkingen waarbij je wordt gezegd dat je moet uitkijken, je iets beter (anders) kunt doen, je wanneer je wat beter je best zou doen je meer zou kunnen bereiken, je in een bepaalde richting wordt gestuurd, bepaalde gebeurtenissen, dingen die we meemaken…, continue is je omgeving de createur van je zelfbeeld en bepaalt hierdoor vervolgens weer hoe je naar de wereld gaat kijken. Vaak gebeurt dit soort zaken onbewust en meestal ook nog eens veroorzaakt doordat de mensen in je omgeving zelf vanuit een verwrongen zelfbeeld reageren. Vaak wordt er gekeken vanuit kritiek, tekorten of het zoeken naar erkenning en bevestiging van hoe zij juist naar de wereld kijken.
Alle problemen die we ervaren, komen echter voort uit onze beleving. Wanneer we ons realiseren dat iets simpelweg gewoon “is”, wordt duidelijk dat wij middels onze manier van kijken, onze beleving, bepalen of iets goed, slecht of… misschien gewoon neutraal mag zijn.
Hierbij speelt wat ik eerder aangaf ook een grote rol. Denken we vanuit tekorten of vanuit overvloed, reageren we vanuit kritiek of vanuit het stimuleren en motiveren, zoeken we de erkenning in de buitenwereld, of gaan we leren accepteren wie en hoe we zijn en gaan we vervolgens met onszelf aan het werk.
Ik ben er de laatste weken achter gekomen dat, ondanks dat ik de ui van mijn zijn laagje voor laagje afpel en steeds verder tot de kern begin te komen, het ego zich via de achterdeur weer keihard naar binnen had gewrongen. Mogelijk leidt het delen van mijn verhaal van de laatste weken ook voor jou als lezer tot inzichten.
Na diverse jaren met mijn eigen ontwikkeling bezig te zijn geweest, werd ik vorig jaar vanuit diverse kanten geprikkeld en geïnspireerd om meer met deze opgedane kennis te gaan doen. Iets wat bovendien een proces is wat altijd twee kanten op werkt omdat het delen van kennis ook weer tot nieuwe (wederzijdse) inzichten leidt. ABC-Energetics was geboren.
Eén van mijn uitgangspunten is de dingen zo zuiver mogelijk wil doen. En alhoewel ik altijd zeg en heb gezegd dat er voor iedereen een markt is en iedereen zijn eigen doelgroep heeft, hier merk je dat oude normeringen en belevingen het al heel snel overnemen van hetgeen we diep van binnen weten. Wanneer het even iets rustiger is, we bepaalde bewegingen om ons heen zien gebeuren, schieten we, in eerste instantie ongemerkt, in de (ego)gedachte van tekorten en neemt ons oerbrein en hiermee het lagere zelf het weer keihard over. Het geschreeuw van het ego overstemt de stilte die de connectie van zuivere inspiratie toelaat en we zitten weer vol in de beleving zonder dat we het in eerste instantie in de gaten hebben.
En ondanks dat we denken de dingen zo zuiver mogelijk te doen, gaan we er strakker in zitten, proberen we alles zo goed mogelijk te doen, gaan we overcompenseren…. kortom, onze normen en beleving vieren weer hoogtij!
Soms is een moment van rust juist nodig om tot inzichten te komen, juist de connectie te kunnen maken en weer op het midden van het pad te komen. Achteraf bezien is dit hiervan ook weer een perfect voorbeeld geweest, wat bovendien voor mezelf weer prachtige inzichten heeft opgeleverd.
Een ander punt is de behoefte aan erkenning. Iedereen op deze aarde is perfect zoals hij is en speelt de rol die hij of zij behoort te spelen. We kunnen ook niet anders, bezien vanuit ons referentiekader en doen dus eigenlijk precies wat we behoren te doen. We behoren te leren van de dingen die we doen en alles steeds zuiverder te gaan bezien en dus ook onze rol steeds zuiverder te gaan invullen. Alles echter wanneer het hier de ruimte voor is en het er de tijd voor is. Ondanks dat dit zo is, zorgt de menselijke beleving er ook vaak voor dat we oordelen en veroordelen. Mensen in een hokje plaatsen, op een voetstuk zetten en op basis van wat ons met de paplepel is ingegoten vaak onszelf hiermee onbewust niet goed genoegd vinden. Een onderhuidse onzekerheid die totaal onnodig is, maar is in gebeiteld en ondanks dat we denken er afscheid van te hebben genomen soms toch weer even naar boven komt.
Zeker wanneer er van alles in beweging is en er verwachtingen worden gesteld vanuit de omgeving, merk ik dat het soms moeilijk is om in balans te blijven. En eenmaal uit balans, gaan we vanuit ons ego weer op zoek naar de erkenning buiten onszelf, iets waarvan we eigenlijk weten dat het enkel tot teleurstelling kan leiden. Immers, we zullen nooit aan ieders verwachting kunnen voldoen. De balans en rust is enkel te vinden vanuit volledige acceptatie van onszelf en vanuit onszelf. De onbalans werd in dit geval gecreëerd vanuit de afkeur en het onbegrip in mijn jongere jaren, iets wat door het verkrijgen van het inzicht verder uitgezuiverd kan worden om vervolgens weer in balans terug te kunnen komen.
Het té goed willen doen is indirect een vorm van controle. Controle waarbij wij de regie proberen te houden, proberen te sturen en dus weer krampachtig vasthouden aan onze normeringen, onze beleving en hoe wij vinden dat iets moet zijn. Iets wat echte inspiratie en het laten stromen juist volledig tegenwerkt waardoor we enkel harder worden geconfronteerd met het feit dat het enkel een persoonlijke illusie is om te denken dat wij in control zijn. Door de controle los te laten, de krampachtigheid te laten varen, komt er weer ruimte voor de werkelijke weg en beginnen de juiste dingen vanzelf weer te stromen.
Wanneer we goed en vooral eerlijk naar onze patronen durven kijken, komen we erachter dat we, alhoewel we het allemaal zo goed mogelijk proberen te doen, vaak toch nog een sluier van eigen meningen, belevingen en vinden van hebben die het werkelijke zien en werkelijke zijn vertroebelen. De wil om het té goed te doen bleek in dit geval voort te komen uit oude patronen die hun oorsprong vinden in dingen die dik veertig jaar terug hebben plaatsgevonden. Patronen die bepalen hoe je naar jezelf en naar de wereld kijkt en alhoewel steeds verder uitgezuiverd, onderhuids nog steeds een rol blijken te spelen.
Bewustwording en persoonlijke groei is een levenslang proces, waarbij we steeds meer in volledige acceptatie leren gaan en alles gewoon mag zijn. Waarbij we vanuit de weerstand die we ervaren op zoek gaan naar de achterliggende oorzaak, de dingen steeds beter leren doorzien en zo steeds meer vanuit totale balans simpelweg kunnen “zijn”. Belangrijk is echter dat we bereid zijn om continue naar onszelf te blijven kijken en niet alles klakkeloos projecteren naar onze omgeving.
Zoals eerder gezegd; het wérkelijke geluk en de wérkelijke balans vinden we enkel in onszelf…
Soms is een moment van rust juist nodig om tot inzichten te komen, juist de connectie te kunnen maken en weer op het midden van het pad te komen. Achteraf bezien is dit hiervan ook weer een perfect voorbeeld geweest, wat bovendien voor mezelf weer prachtige inzichten heeft opgeleverd.
Een ander punt is de behoefte aan erkenning. Iedereen op deze aarde is perfect zoals hij is en speelt de rol die hij of zij behoort te spelen. We kunnen ook niet anders, bezien vanuit ons referentiekader en doen dus eigenlijk precies wat we behoren te doen. We behoren te leren van de dingen die we doen en alles steeds zuiverder te gaan bezien en dus ook onze rol steeds zuiverder te gaan invullen. Alles echter wanneer het hier de ruimte voor is en het er de tijd voor is. Ondanks dat dit zo is, zorgt de menselijke beleving er ook vaak voor dat we oordelen en veroordelen. Mensen in een hokje plaatsen, op een voetstuk zetten en op basis van wat ons met de paplepel is ingegoten vaak onszelf hiermee onbewust niet goed genoegd vinden. Een onderhuidse onzekerheid die totaal onnodig is, maar is in gebeiteld en ondanks dat we denken er afscheid van te hebben genomen soms toch weer even naar boven komt.
Zeker wanneer er van alles in beweging is en er verwachtingen worden gesteld vanuit de omgeving, merk ik dat het soms moeilijk is om in balans te blijven. En eenmaal uit balans, gaan we vanuit ons ego weer op zoek naar de erkenning buiten onszelf, iets waarvan we eigenlijk weten dat het enkel tot teleurstelling kan leiden. Immers, we zullen nooit aan ieders verwachting kunnen voldoen. De balans en rust is enkel te vinden vanuit volledige acceptatie van onszelf en vanuit onszelf. De onbalans werd in dit geval gecreëerd vanuit de afkeur en het onbegrip in mijn jongere jaren, iets wat door het verkrijgen van het inzicht verder uitgezuiverd kan worden om vervolgens weer in balans terug te kunnen komen.
Het té goed willen doen is indirect een vorm van controle. Controle waarbij wij de regie proberen te houden, proberen te sturen en dus weer krampachtig vasthouden aan onze normeringen, onze beleving en hoe wij vinden dat iets moet zijn. Iets wat echte inspiratie en het laten stromen juist volledig tegenwerkt waardoor we enkel harder worden geconfronteerd met het feit dat het enkel een persoonlijke illusie is om te denken dat wij in control zijn. Door de controle los te laten, de krampachtigheid te laten varen, komt er weer ruimte voor de werkelijke weg en beginnen de juiste dingen vanzelf weer te stromen.
Wanneer we goed en vooral eerlijk naar onze patronen durven kijken, komen we erachter dat we, alhoewel we het allemaal zo goed mogelijk proberen te doen, vaak toch nog een sluier van eigen meningen, belevingen en vinden van hebben die het werkelijke zien en werkelijke zijn vertroebelen. De wil om het té goed te doen bleek in dit geval voort te komen uit oude patronen die hun oorsprong vinden in dingen die dik veertig jaar terug hebben plaatsgevonden. Patronen die bepalen hoe je naar jezelf en naar de wereld kijkt en alhoewel steeds verder uitgezuiverd, onderhuids nog steeds een rol blijken te spelen.
Bewustwording en persoonlijke groei is een levenslang proces, waarbij we steeds meer in volledige acceptatie leren gaan en alles gewoon mag zijn. Waarbij we vanuit de weerstand die we ervaren op zoek gaan naar de achterliggende oorzaak, de dingen steeds beter leren doorzien en zo steeds meer vanuit totale balans simpelweg kunnen “zijn”. Belangrijk is echter dat we bereid zijn om continue naar onszelf te blijven kijken en niet alles klakkeloos projecteren naar onze omgeving.
Zoals eerder gezegd; het wérkelijke geluk en de wérkelijke balans vinden we enkel in onszelf…
