Een beladen onderwerp; relaties en spiritueel groeien. Veel relaties sneuvelen op een gegeven moment doordat paden ogenschijnlijk te ver uiteenlopen en de persoonlijke beleving ons doet besluiten om alleen of met een ander verder te gaan. Waardoor ontstaat dit en hoe blijf je binnen een relatie samen groeien?
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen; mijns inziens is het in elke situatie essentieel om te kunnen “ZIJN”. Hierbij hoort er geen sprake te zijn van enige afhankelijkheid. Dit is volgens mij het punt waar het in vrijwel elke relatie die wordt beëindigd om draait.
Wanneer ik praat over het leven en de ontmoetingen hierin, vergelijk ik dit veelal met een trein. Het einddoel van de trein zie ik hierin als “Het Universele” oftewel hogere einddoel wat voor iedereen uiteindelijk in het verschiet ligt. Op onze reis stappen er mensen op, delen we ervaringen die ons doen groeien en wisselen we informatie uit. De weg zelf is echter karmatisch bepaald en niet universeel. Hierdoor kan het zijn dat de wegen uiteindelijk zover uit elkaar liggen dat het onvermijdelijk lijkt dat er een tussenstop wordt gemaakt en iemand uit de trein stapt.
Hoe mooi zou het echter zijn wanneer we in staat zijn om op een gegeven moment je partner te ontmoeten, samen op die trein te stappen en ook samen het einddoel te halen?
De basis van een liefdesrelatie is de liefde voor elkaar. Helaas, ons ego blijkt uitstekend in staat om vanuit deze mooie basis allerlei dualiteit, angsten, machtsstrijd etc. te laten ontstaan. De bron hiervan ligt vrijwel altijd bij onszelf en niet bij de ander.
Ook ik heb verschillende relaties achter de rug waarbij ík meestal de persoon in kwestie was die besloot de relatie te beëindigen. Achteraf kan ik dan ook stellen dat, ondanks dat bepaalde besluiten me in mijn groei zeker verder hebben gebracht, het verbreken van vorige relaties misschien niet nodig was geweest wanneer ik op dat moment zelf anders in MIJN leven had gestaan.
Een stap verder dan de liefde voor elkaar is de universele liefde, welke kan ontstaan wanneer je zelf goed gecentreerd bent en anderen niet meer nodig hebt om je goed te voelen. Een soort innerlijke vrede van waaruit je in staat bent jezelf én anderen liefdevol te laten ZIJN. Wanneer dit het uitgangspunt is zijn we ook in staat om een ieder volledig vanuit zijn eigen kracht te laten functioneren. We vullen elkaar mooi aan en kunnen van elkaar leren zonder het gevoel dat de ander beter is, minder is, of een ander soort van dualistische gedachte die uiteindelijk als een soort abces begint te rotten en relaties om zeep helpt.