Dit keer eens een andere blog dan anders. Meestal schrijf ik over het proces van bewustzijns ontwikkeling met het doel ervaringen te delen en hiermee zaadjes te kunnen planten. Door met zijn allen zaadjes te planten kunnen we de wereld steeds een beetje beter maken en komen tot iets wat je universele wijsheid zou kunnen noemen.
Echter, ook hier gaat de weg niet enkel omhoog en maken we dingen mee die ons uit evenwicht brengen. Zeker dit jaar is een jaar waarvan we volmondig kunnen zeggen dat het ons geschud heeft en er lijkt nog geen einde aan te komen. Op alle vlakken, gezondheid, relationeel familie en vrienden, werk, woonomgeving…, werkelijk overal wordt er geschud en er lijkt geen einde aan te komen. We worden letterlijk gedwongen om essentiële keuzes te maken om te voorkomen dat we kopje onder gaan.
Een soortgelijk proces nemen we ook waar bij diverse mensen om ons heen. Niet leuk om te zien, anderzijds geeft het misschien ook aan dat het zo echt niet verder kan, we (nog) meer vanuit ons hart moeten gaan leven en oude patronen, zekerheden en vaak op materialisme gebaseerde keuzes definitief los moeten gaan laten. Het leven dwingt ons in feite om vooruit te blijven gaan, stilzitten is geen optie. Het proces kent maar één richting en dat is vooruit. Door stil te blijven zitten wordt de flow vertraagd, waarna onherroepelijk een inhaalslag zal volgen. In dat geval niet vrijwillig maar gedwongen door nieuwe omstandigheden die ons dwingen om in beweging te komen.
Achteraf kan ik op dit moment enkel concluderen dat we veel te lang hebben stilgezeten. We wisten dat we in beweging mochten komen en aan alle zijden zouden worden gesteund. Echter, de beleving van een nieuwe en ander soort relatie, het genieten van de mooie dingen van het leven alsook de angst voor verandering heeft ons misschien wel daar gebracht waar we nu staan.