Wederom een noot te kraken
Afgelopen weekend hebben we, zoals we vaker doen, deelgenomen aan een Satsang. Een weekend wat het ego heeft doen schudden en waarbij er weer een hoop in beweging is gebracht. Van denken dat je al een heel eind op weg bent, naar het je realiseren dat de persoonlijke wil in veel van wat je doet nog steeds een rol speelt. Oftewel, wederom een noot te kraken… Voor diegenen die het woord Satsang niet kennen eerst een korte toelichting. Een Satsang is een bijeenkomst waarbij wordt gesproken over wat ook wel de Universele wijsheid wordt genoemd. De mensen die aan de Satsang deelnemen hebben allen het streven om deze wijsheid zoveel mogelijk in hun normale leven te integreren. Eenvoudig uitgelegd betekent dit het herkennen van de rol van ons ego in ons dagelijkse leven, en vervolgens meer te gaan leven vanuit ons hart.
De aarde is één grote leerschool. Wat je ook doet, in alles is de dualiteit te vinden en in de meeste situaties wordt er aan een constatering vrijwel direct een oordeel, of tenminste een “bevinding” gekoppeld. Niet neutraal beschouwend dus, maar vanuit onze persoonlijke belevingswereld gekoppeld aan wat wij ervan vinden.
In veel van wat we doen is dit terug te vinden. We vinden vanuit onze normeringen dat iets op een bepaalde manier moet, we keuren iets goed of af omdat het wel of niet in “ons” plaatje past en heel vaak is het zo dat we het gevolg van iets in eerste instantie buiten onszelf proberen te zoeken zonder te reflecteren en juist bij onszelf op zoek te gaan. Kortom, we stellen onszelf centraal en kleuren op basis hiervan het plaatje verder in. En alhoewel al jaren bezig om de persoonlijke wil er zoveel mogelijk uit te halen en meer te gaan leven vanuit een hogere, universele wijsheid, werd ook nu weer haarfijn duidelijk gemaakt hoe vernuftig het ego is om je hierin om de tuin te leiden. Het ego is weerbarstig en zal er alles aan doen om zijn rol zo lang mogelijk overeind te houden.
Het fijne van een bijeenkomst zoals een Satsang, een Kosmosofie-avond maar ook een goed gesprek met gelijkgestemden, is dat alles gezegd kan en mag worden. Zonder de bedoeling om de ander te veroordelen, een gewoonte, bepaald gedrag of ontkenning af te keuren of bijvoorbeeld iemand op zijn nummer te zetten. De bedoeling is juist om elkaar te helpen inzichten te geven, zaken te verduidelijken en zo gezamenlijk te kunnen blijven groeien.
Eigenlijk is deze blog een vervolg op de vorige blog gebaseerd op nieuwe inzichten. Want ondanks lekker op weg te zijn, fijne nieuwe vrienden te ontmoeten, het realiseren van nieuwe activiteiten, het blijven werken aan onszelf, blijkt toch dat onze persoonlijke wil nog in heel veel zaken is terug te vinden.
Voor mij is dit weekend wederom duidelijk zichtbaar geworden dat de persoonlijke wil ervoor zorgt dat je ontwikkeling blokkeert en je er dus niet onderuit komt om continue alert te blijven. Hoe confronterend soms ook en hoe moeilijk om de eigen beleving, de eigen wil, de controle los te laten, wil je écht gaan leven vanuit je hart, dan is er maar één weg. Opnieuw aan het werk dus met het masker, de patronen en gewoontes op basis van de nieuw verkregen inzichten. Weer een laagje verder met het pellen van de ui zoals ik het al eerder heb benoemd.
De clou van het verhaal zit hem in het niet meer centraal stellen van jezelf. Op het moment dat je iets benadert vanuit “Ik vind”, “ik denk” etc.… dan zet je jezelf in het middelpunt en wordt de rest van het verhaal hierop gebaseerd. Dit verhaal is echter een illusie, gebaseerd op jouw beleving, jouw manier van denken, jouw patronen, ervaringen en verleden. Wanneer je alles omdraait door je te realiseren dat je onderdeel uitmaakt van een universeel, alles omvattend zijn, leer je tevens steeds meer te doorzien dat het niet draait om je eigen wil en beleving. Sterker nog, doordat je onderdeel uitmaakt van dit geheel, kan je ook gaan kijken wat jij kan doen om meer vanuit je hart met de dingen om te gaan, meer vanuit je hart te gaan leven.
Ik ben er dit weekend achter gekomen dat ik dit item nog meer mag gaan integreren in mijn leven. Nog meer alles en iedereen laten zijn en niet proberen te sturen, in te vullen, te bepalen vanuit hoe ik vind dat de dingen moeten lopen. Nog meer de controle los leren laten dus en nog meer gaan leven vanuit mijn hart in plaats van uit mijn hoofd. Iets wat vanuit het denken heel goed begrepen kan worden, maar dit gegeven volledig integreren in je zijn is een levenstaak.
Het leven is onze leerschool, en iedereen heeft hierin zijn eigen pad. De inzichten die we op ons pad krijgen helpen om uiteindelijk steeds meer de volledige balans te gaan vinden, niet meer afhankelijk te zijn van wat anderen ervan vinden en thuis te kunnen komen in een puur zuiver zijn. Dat is ook het mooie van het pad van bewustwording. Zolang we leven, zijn we op weg en zullen we elke dag blijven leren om nog verder in deze universele balans te komen. Een weg waarop we óók elkaar mogen helpen met inzichten en iedereen dus zijn leven lang zowel meester alsook leerling tegelijk is.
Een noot dus waarvan ik ook nu weer weet dat hij gekraakt gaat worden. En zoals bij het kraken van noten geldt maar zeker ook in dit geval; zodra de noot gekraakt is wacht ons de beloning.
De clou van het verhaal zit hem in het niet meer centraal stellen van jezelf. Op het moment dat je iets benadert vanuit “Ik vind”, “ik denk” etc.… dan zet je jezelf in het middelpunt en wordt de rest van het verhaal hierop gebaseerd. Dit verhaal is echter een illusie, gebaseerd op jouw beleving, jouw manier van denken, jouw patronen, ervaringen en verleden. Wanneer je alles omdraait door je te realiseren dat je onderdeel uitmaakt van een universeel, alles omvattend zijn, leer je tevens steeds meer te doorzien dat het niet draait om je eigen wil en beleving. Sterker nog, doordat je onderdeel uitmaakt van dit geheel, kan je ook gaan kijken wat jij kan doen om meer vanuit je hart met de dingen om te gaan, meer vanuit je hart te gaan leven.
Ik ben er dit weekend achter gekomen dat ik dit item nog meer mag gaan integreren in mijn leven. Nog meer alles en iedereen laten zijn en niet proberen te sturen, in te vullen, te bepalen vanuit hoe ik vind dat de dingen moeten lopen. Nog meer de controle los leren laten dus en nog meer gaan leven vanuit mijn hart in plaats van uit mijn hoofd. Iets wat vanuit het denken heel goed begrepen kan worden, maar dit gegeven volledig integreren in je zijn is een levenstaak.
Het leven is onze leerschool, en iedereen heeft hierin zijn eigen pad. De inzichten die we op ons pad krijgen helpen om uiteindelijk steeds meer de volledige balans te gaan vinden, niet meer afhankelijk te zijn van wat anderen ervan vinden en thuis te kunnen komen in een puur zuiver zijn. Dat is ook het mooie van het pad van bewustwording. Zolang we leven, zijn we op weg en zullen we elke dag blijven leren om nog verder in deze universele balans te komen. Een weg waarop we óók elkaar mogen helpen met inzichten en iedereen dus zijn leven lang zowel meester alsook leerling tegelijk is.
Een noot dus waarvan ik ook nu weer weet dat hij gekraakt gaat worden. En zoals bij het kraken van noten geldt maar zeker ook in dit geval; zodra de noot gekraakt is wacht ons de beloning.
