De onrust en de verbinding
Ken je dat gevoel dat er iets broeit maar je nog geen idee hebt waar het vandaan komt? Een soort onrust die je voelt in elke vezel maar waarbij je de oorzaak nog niet kunt pinpointen maar waarvan je weet dat het iets in beweging zal gaan zetten? Vandaag is zo’n dag. Een dag met een heerlijk zonnetje, alles ziet er vredevol uit, de honden en de kat liggen vredevol naast me op de bank te slapen. Van binnen borrelt en bruist het echter, wetende dat er weer een verandering aan zit te komen, wetende dat IK in beweging zal moeten gaan komen.
Soms ervaren we onze wereld als complex. Alsof we in de hogesnelheidstrein zitten, continue aan het vliegen zijn, maar de werkelijke intentie aan ons voorbij gaat. Alsof het voor het grijpen ligt, maar we het net niet kunnen zien of pakken. Een wereld waarin het absorberen van alle triggers ervoor zorgt dat je niet in de verstilling gaat en de boodschap mist. Het grappige is dat het niet de wereld is die complex is, het zijn niet de triggers die ervoor zorgen dat we de boodschap missen, het is ons “zelf” wat ervoor zorgt dat we in oude patronen blijven zitten en niet vooruitkomen.
Het mooie van onze wereld is echter ook dat we continue herkansingen krijgen. Worden we ergens mee geconfronteerd en pakken we het niet op, dan kan je er vergif op innemen en komt eenzelfde situatie vroeg of laat opnieuw voorbij. Net zolang totdat we naar onze eigen rol gaan kijken en in staat zijn om de situatie vanuit onze eigen rol kunnen gaan veranderen.
Dit is zo’n moment. Een moment waarop de natuur als het ware vraagt om naar buiten te gaan, te absorberen, terug te komen in jezelf en even al die triggers los te laten. Te aarden, de verbondenheid volledig te ervaren, je enerzijds weer klein te voelen als een radertje in het geheel, en anderzijds oneindig groot omdat de verbondenheid je één laat zijn met alles en iedereen om je heen.
Alle techniek, alle innovatie, alles wat ons zogenaamd met elkaar verbindt, is tevens ook de valkuil die ons “ontbindt”. De werkelijke verbinding zit niet in het reageren op een Facebook post, het schrijven van een verhaal of het samen kijken naar een film of serie. De werkelijke verbinding zit hem niet in een Whatsapp berichtje, een koetjes en kalfjes gesprek of een smiley bij een reactie.
Ontbinding leidt ook tot een gebrek aan inspiratie en versterkt enkel het zoeken van de bevrediging en het antwoord in de buitenwereld. Onze smartphone, de televisie, de computer, het shoppen, ja eigenlijk alles wat we buiten onszelf zoeken is hierbij een afleiding van hetgeen we wel weten maar waar onze psyche een drempel opwerpt omdat verandering en het loslaten van inmiddels bekende patronen nu eenmaal moeite kost.
Inmiddels is mij duidelijk waar de onrust vandaan komt en wat ik eraan kan doen. Simpel als het is; gewoon naar buiten, contact maken met de natuur en het grotere geheel en vanuit hier weer even terug naar mijn centrum. Weer even de balans zoeken na een week hard werken, vele uren achter laptop, telefoon en televisie. Weer terug verbinden, even helemaal die virtuele wereld uit en terug de werkelijke wereld in. Een boom knuffelen, met mijn blote voeten op de grond, alles weer openzetten om te kunnen geven en te ontvangen.
Dit schrijvende voel ik mijn kruin kriebelen, voel ik dat ik juist zit en voel ik dat mijn wandeling al is begonnen. Ik neem hiermee even afscheid van de virtuele wereld, voel mijn wortels de grond in trekken, voel mijn energieveld zich weer versterken en voel de werkelijke verbondenheid met alles om mij heen. En wanneer ik straks buiten in de natuur ben, verdwijnt de rest van de in mijn systeem opgebouwde spanning en komen de inspiratie en de antwoorden vanzelf weer terug.
Dank je wel onrust, dat je me zo mooi aangeeft wat belangrijk is, wat mijn zijn nodig heeft en waar ik mijn aandacht op mag richten. Een mooie boodschap die me nogmaals vertelt dat ik nog beter mag leren luisteren naar wat mijn lichaam mij vertelt.
Ontbinding leidt ook tot een gebrek aan inspiratie en versterkt enkel het zoeken van de bevrediging en het antwoord in de buitenwereld. Onze smartphone, de televisie, de computer, het shoppen, ja eigenlijk alles wat we buiten onszelf zoeken is hierbij een afleiding van hetgeen we wel weten maar waar onze psyche een drempel opwerpt omdat verandering en het loslaten van inmiddels bekende patronen nu eenmaal moeite kost.
Inmiddels is mij duidelijk waar de onrust vandaan komt en wat ik eraan kan doen. Simpel als het is; gewoon naar buiten, contact maken met de natuur en het grotere geheel en vanuit hier weer even terug naar mijn centrum. Weer even de balans zoeken na een week hard werken, vele uren achter laptop, telefoon en televisie. Weer terug verbinden, even helemaal die virtuele wereld uit en terug de werkelijke wereld in. Een boom knuffelen, met mijn blote voeten op de grond, alles weer openzetten om te kunnen geven en te ontvangen.
Dit schrijvende voel ik mijn kruin kriebelen, voel ik dat ik juist zit en voel ik dat mijn wandeling al is begonnen. Ik neem hiermee even afscheid van de virtuele wereld, voel mijn wortels de grond in trekken, voel mijn energieveld zich weer versterken en voel de werkelijke verbondenheid met alles om mij heen. En wanneer ik straks buiten in de natuur ben, verdwijnt de rest van de in mijn systeem opgebouwde spanning en komen de inspiratie en de antwoorden vanzelf weer terug.
Dank je wel onrust, dat je me zo mooi aangeeft wat belangrijk is, wat mijn zijn nodig heeft en waar ik mijn aandacht op mag richten. Een mooie boodschap die me nogmaals vertelt dat ik nog beter mag leren luisteren naar wat mijn lichaam mij vertelt.
