Het genot van verliezen
De Fear Of Missing Out, een kreet die de meesten in deze tijd van crypto currency, stijgende beurskoersen, geldontwaarding en mogelijk aankomende crisis zeker wel eens voorbij hebben zien komen. Leuk of niet leuk? Met de beperkte middelen die ik heb hobbel ik inmiddels dik een jaar mee op de crypto hype die gaande is. Geen financiële onafhankelijkheid dus, maar misschien genoeg om straks een keer iets extra te doen. Zeker het laatste half jaar is het heerlijk meehobbelen geweest. Er leek maar één weg en dat is de weg omhoog.
De mensen die wat langer meelopen in de crypto wereld weten echter ook dat deze weg omhoog ook gepaard gaat met correcties van soms wel twintig tot dertig procent. Een fenomeen waar nieuwkomers of mensen die hun hele vermogen in crypto’s hebben gestopt erg onrustig van kunnen worden, in de correctie verkopen en hiermee de bewegingen alleen maar groter maken.
Een jaar of dertig terug heb ik wel eens wat gerommeld met aandelen, voor mij de eerste keer dat ik met het fenomeen ‘Fear Of Missing Out’, kortweg FOMO in aanraking kwam. Enerzijds de angst dat er een correctie kwam en je dus je zuur verdiende spaargeld zag verdampen, anderzijds de angst dat je juist op het moment dat de koersen stegen langs de zijlijn stond en die potentiële winsten aan jouw portemonnee voorbij zag gaan.
Destijds was dit voor mij de bewustwording dat ik mijn geld beter niet in beleggingen kon stoppen omdat ik er erg onrustig van werd, zonder verder te kijken wat hier nou daadwerkelijk als reden achter zat. Inmiddels weet ik dat financiën, de wil om financieel onafhankelijk te willen zijn een diepere achtergrond hebben en heb ik in de afgelopen jaren gebruikt om karmische processen op te ruimen en schoon schip te maken met diepere onzekerheden over mijzelf, mijn plaats in de maatschappij en wat ik “moet betekenen” voor mijn omgeving.
Eind 2019 kwam een klasgenoot van dik veertig jaar terug onverwachts weer op mijn pad. Ik zocht versterking binnen mijn team op mijn werk en hij bleek een van de sollicitanten. Hij was de persoon die mij enerzijds door zijn aanwezigheid weer confronteerde met oude processen en dingen die er in mijn leven zijn gepasseerd, anderzijds wist hij me te enthousiasmeren voor de crypto currencies.
En jawel, met te weinig kennis op het “verkeerde” moment ingestapt met als gevolg dat ik in mijn eerste crypto maanden al op een verlies van meer dan vijftig procent stond. En daar was hij weer; de FOMO. Inmiddels zijn de verliezen gecompenseerd en een paar weken terug gaf mijn innerlijk weten mij duidelijk aan dat ik uit de crypto’s moest stappen. Zo gezegd zo gedaan, alles verkocht en rustig aan de zijlijn wachten tot er een dip kwam om vervolgens weer in te stappen. De koersen bleven echter stijgen en op dat moment neemt je ego het weer over. Wat als de koersen nou doorstijgen en ik dus als “verliezer” aan de zijlijn blijf staan?
Ondanks de duidelijke waarschuwingen vanuit het innerlijk weten, die nog steeds aan de orde waren maar tactisch werden ondergesneeuwd door de boodschappen van mijn ego, besloot ik afgelopen weekend dan toch maar weer de gok te wagen. Mijn ego in zijn FOMO jasje had het gewonnen van mijn innerlijk weten.
En jawel, had ik maar geluisterd! Inmiddels zijn we drie dagen verder, er is een stevige correctie gaande en het einde van het bloedbad lijkt door de economische onzekerheid nog niet in zicht.
En toch…. En toch zie ik hier het genot van het verliezen. Want wie is nou eigenlijk de verliezer?
Ik heb wéér de bevestiging gekregen dat ik mag luisteren naar mijn innerlijk weten en gewoon mag vertrouwen op hetgeen ik binnen krijg. En jawel, daarmee kan ik gelukkig lachen om het feit dat mijn ego mij toch weer heeft verleid om met beide voeten in zijn FOMO val te stappen. Elke keer krijg ik weer een beetje meer vertrouwen in die innerlijke stem, wordt ik steeds meer één en heb ik steeds minder de drang om mijzelf te moeten bewijzen. Wat een genot dus om te mogen verliezen!
Ondanks de duidelijke waarschuwingen vanuit het innerlijk weten, die nog steeds aan de orde waren maar tactisch werden ondergesneeuwd door de boodschappen van mijn ego, besloot ik afgelopen weekend dan toch maar weer de gok te wagen. Mijn ego in zijn FOMO jasje had het gewonnen van mijn innerlijk weten.
En jawel, had ik maar geluisterd! Inmiddels zijn we drie dagen verder, er is een stevige correctie gaande en het einde van het bloedbad lijkt door de economische onzekerheid nog niet in zicht.
En toch…. En toch zie ik hier het genot van het verliezen. Want wie is nou eigenlijk de verliezer?
Ik heb wéér de bevestiging gekregen dat ik mag luisteren naar mijn innerlijk weten en gewoon mag vertrouwen op hetgeen ik binnen krijg. En jawel, daarmee kan ik gelukkig lachen om het feit dat mijn ego mij toch weer heeft verleid om met beide voeten in zijn FOMO val te stappen. Elke keer krijg ik weer een beetje meer vertrouwen in die innerlijke stem, wordt ik steeds meer één en heb ik steeds minder de drang om mijzelf te moeten bewijzen. Wat een genot dus om te mogen verliezen!
