Verstrikt in het net
Ik hoef er niets van te vinden. Sterker nog, hoe meer we vanuit ons hart leren leven, vanuit ons werkelijke centrum, hoe meer we erin slagen alles gewoon te kunnen laten zijn. En toch merk ik dat ik hier juist in de huidige tijd toch de grootste moeite mee heb. Er is van alles aan de hand. Situaties die ons triggeren, gebeurtenissen die ons dwingen om ons leven anders in te gaan richten, dualiteit in de breedste zin die ons een richting laat zien maar uiteraard de actie daar laat liggen waar hij hoort; nl. bij jezelf. Eerst met zachte prikkeltjes, vervolgens licht duwend, en hoe langer je weigert te luisteren, hoe meer confronterend en dwingender de situaties zullen worden.
De afgelopen tijd is meer dan duidelijk geworden dat bepaalde omstandigheden gewoon écht niet meer passen. Energetisch belastend, je continue uit je eigen balans duwend, verwachtingen waar je aan dient te voldoen om geaccepteerd te worden en vervolgens gebaseerd op de beleving van een ander hiervoor je beloning te ontvangen. Een beloning echter met een keerzijde. Je counterpartner beloont je door je toe te laten in zijn community, je te betalen voor wat je voor hém of haar gedaan hebt en je te erkennen en herkennen. De keerzijde is dat je steeds een beetje meer van jezelf weggeeft, je meetrilt op datgene wat, in de meeste gevallen al lang niet meer bij je hoort, je wordt leeggezogen doordat het niet voedend is wat je doet maar juist belastend.
Jarenlang heb ik mezelf hierin kunnen geven zonder dat ik het gevoel had hier werkelijk last van te hebben. Nu terugkijkend kom ik erachter dat ik dusdanig ver van mezelf verwijderd was, dat ik niet eens in staat was te herkennen dat er überhaupt sprake was van een persoon met eigenheid, kwaliteiten en een passie. Juist de laatste twintig jaar hebben me wel weer dichter bij mezelf gebracht, me geleerd steeds dichter bij mijn centrum te gaan leven. En deze ontwikkeling zet keihard door waardoor ik juist de laatste jaren ook steeds meer ben gaan ervaren waar de schoen wringt, de jas niet meer past en ik nog stééds onderdak bied aan mijn counterpartners zonder rekening te houden met mijn eigen onderdak.
Alles draait om keuzes maken. De keuze voor je werkelijke Universele zelf, waarbij je ook de consequenties, die er onvermijdelijk zijn, in zijn geheel durft te omarmen vanuit volledige Liefde-Wijsheid. Zoals ik al zei; de ontwikkeling zet keihard door, en ik merk dat ze hiermee ook aan het verharden is. Wijsheid is dwingend en of je nou wilt of niet, vroeg of laat zul je het moeten erkennen en er een actie aan moeten gaan koppelen. Doe je dit niet, dan lijkt er in eerste instantie ogenschijnlijk niets aan de hand en leven we gewoon lekker verder. Maar onderbewust begint het te knagen, voel je dat je je fundering hebt gebouwd op drijfzand. En vroeg of laat dwingen de scheuren in de muren je je huis onbewoonbaar te verklaren en te verkassen naar iets wat onbekend is, waarvan je niet weet wat het je verder zal gaan brengen. Iets wat in eerste instantie zeker onbehaaglijk zal voelen, maar uiteindelijk een voedend huis zal blijken te zijn met meer eigenheid en in resonantie met jouw plaats op je pad.
De huidige tijd met alles wat er in beweging is, zorgt ervoor dat velen op dit moment zoekende zijn naar een nieuwe stabiliteit. En hierbij zijn we vaak (onbewust) op zoek naar medestanders die er hetzelfde over denken, die hetzelfde vinden. We zetten dus een nieuw kamp op met nieuwe medestanders, gebaseerd op alle uiterlijke omstandigheden die we meemaken en waar we iets van vinden. Dit gebeurt op elk niveau; bij de volledig onbewuste mens tot bij de vrijwel volledig bewuste mens, elk op hetgeen wat bij hem of haar resoneert en dus op dat moment bij hem of haar hoort als pad en dus als les.
Mijn verwachtingen hebben me hierbij enigszins uit het lood geslagen, ervan uitgaande dat wanneer we bewuster worden, onze processen ook zuiverder worden en we dus elkaar ook steeds meer kunnen laten zijn. Maar juist in een tijd als deze kom je erachter hoe beperkt we als mens eigenlijk zijn. De rol van het oerbrein, wat ons in staat stelt om te overleven, stuurt ons onderbewust weer de wereld van de dualiteit in en zorgt ervoor dat we enerzijds wel weten dat er in een wereld van overvloed ruimte is voor geluk en succes voor iedereen, maar dan wel met ons op een voetstuk.
Mijn vrouw verwoorde het onlangs als het verstrikt raken in een net. Huis, vrienden, familie, werk, bepaalde angsten, alles bij elkaar is dit een net waarin je verstrikt kunt raken en wat je wanneer je niet uitkijkt je ook nog laat verstikken. Nog een keer dezelfde conclusie; wijsheid is dwingend. Je kunt in het net blijven rondzwemmen en je steeds verder laten verstrikken. Een verstrikken waarbij je bewegingsruimte steeds meer wordt beperkt en je op een gegeven moment energetisch verzuipt. Iets wat in deze tijd naar buiten komt in de vorm van burn-out, depressies en andere vormen van emotionele disharmonie met jezelf.
Ben jij één van die mensen die misschien dingen herkent in dit verhaal die ook op zijn of haar leven van toepassing zouden kunnen zijn? En wat worden jouw acties om je niet verder te laten verstikken of dat ogenschijnlijk stevige huis verder weg te laten zakken in het drijfzand?
Het is niet altijd makkelijk en zeker niet altijd fijn. Maar er is maar één weg en dat is de weg vooruit. En vooruit betekent ogenschijnlijke zekerheden vanuit het verleden loslaten, de herkenning en erkenning van anderen loslaten en wérkelijk kiezen voor jezelf. Een kiezen vanuit je werkelijke centrum waarbij je niet concurreert, niet saboteert, maar vanuit volledige Liefde-Wijsheid je missie hier op aarde leert neer te zetten. Je eigen belang gaat hierbij op in het hoger, Universeel belang, waarbij het ook niet meer uitmaakt wat een ander doet of van je denkt. Het maakt niet meer uit of je bij iemand in zijn kamp of tot zijn community mag behoren.
Ik eindig waar ik het verhaal begon. Ik hoef er niets meer van te vinden. Door nog meer vanuit mijn hart te gaan leven en dus vanuit mijn werkelijke centrum, kan en mag ik alles gewoon laten zijn. Een weg waarbij ik weet dat we keuzes moeten gaan maken en opnieuw moeten gaan bouwen. En waarbij we vooral ons eigen gevoel mogen volgen omdat nu eenmaal in alles en iedereen de dualiteit aanwezig is. De weg naar binnen is hierin de kortste weg naar de volledige non-dualiteit.
Doe je met ons mee?
Mijn verwachtingen hebben me hierbij enigszins uit het lood geslagen, ervan uitgaande dat wanneer we bewuster worden, onze processen ook zuiverder worden en we dus elkaar ook steeds meer kunnen laten zijn. Maar juist in een tijd als deze kom je erachter hoe beperkt we als mens eigenlijk zijn. De rol van het oerbrein, wat ons in staat stelt om te overleven, stuurt ons onderbewust weer de wereld van de dualiteit in en zorgt ervoor dat we enerzijds wel weten dat er in een wereld van overvloed ruimte is voor geluk en succes voor iedereen, maar dan wel met ons op een voetstuk.
Mijn vrouw verwoorde het onlangs als het verstrikt raken in een net. Huis, vrienden, familie, werk, bepaalde angsten, alles bij elkaar is dit een net waarin je verstrikt kunt raken en wat je wanneer je niet uitkijkt je ook nog laat verstikken. Nog een keer dezelfde conclusie; wijsheid is dwingend. Je kunt in het net blijven rondzwemmen en je steeds verder laten verstrikken. Een verstrikken waarbij je bewegingsruimte steeds meer wordt beperkt en je op een gegeven moment energetisch verzuipt. Iets wat in deze tijd naar buiten komt in de vorm van burn-out, depressies en andere vormen van emotionele disharmonie met jezelf.
Ben jij één van die mensen die misschien dingen herkent in dit verhaal die ook op zijn of haar leven van toepassing zouden kunnen zijn? En wat worden jouw acties om je niet verder te laten verstikken of dat ogenschijnlijk stevige huis verder weg te laten zakken in het drijfzand?
Het is niet altijd makkelijk en zeker niet altijd fijn. Maar er is maar één weg en dat is de weg vooruit. En vooruit betekent ogenschijnlijke zekerheden vanuit het verleden loslaten, de herkenning en erkenning van anderen loslaten en wérkelijk kiezen voor jezelf. Een kiezen vanuit je werkelijke centrum waarbij je niet concurreert, niet saboteert, maar vanuit volledige Liefde-Wijsheid je missie hier op aarde leert neer te zetten. Je eigen belang gaat hierbij op in het hoger, Universeel belang, waarbij het ook niet meer uitmaakt wat een ander doet of van je denkt. Het maakt niet meer uit of je bij iemand in zijn kamp of tot zijn community mag behoren.
Ik eindig waar ik het verhaal begon. Ik hoef er niets meer van te vinden. Door nog meer vanuit mijn hart te gaan leven en dus vanuit mijn werkelijke centrum, kan en mag ik alles gewoon laten zijn. Een weg waarbij ik weet dat we keuzes moeten gaan maken en opnieuw moeten gaan bouwen. En waarbij we vooral ons eigen gevoel mogen volgen omdat nu eenmaal in alles en iedereen de dualiteit aanwezig is. De weg naar binnen is hierin de kortste weg naar de volledige non-dualiteit.
Doe je met ons mee?
